We zitten op een terras, achter een huis waar we nog wel even zullen zijn. Over het terras heeft zich een lommerboom ontfermt. En nu ook over ons. Alles is hier traagheid. Want het is ook nog eens Frankrijk. Fransen maken maar met twee zaken haast. Dat is met autorijden en met praten. Zelfs in de rijen voor de kassa’s in de supermarkten is het een en al geduld, serene rust, als in Nederland in de rijen in de Efteling en in Toverland waar ouders en kinderen veertig minuten schuifelen naar de ingang voor lief nemen in ruil voor twee minuten gillende angst en beven. Het is net als gisteren warm maar er komt ook een soms stevige wind over ons terras dus nu beweegt alles wat kan. Ondertussen hebben we uitzicht op groene heuvels én daken van een stadje met een verleden. En ja, alle stadjes hebben een verleden maar soms kun je dat bijna letterlijk lezen in de stenen, het plaveisel, de gevels en de daken, met een beetje kennis van geschiedenis in het achterhoofd. Daar gaan we morgen werk van maken.
Morgen kun je trouwens op internet even luisteren naar Omroep Venray. Dan lees ik even na 9:00 in de rubriek Even Stilstaan mijn nieuwe column De Koele Wind voor.