Lezen

Lezen is lekker. Lezen is een feest. Maar het voelt soms als ongemak als je het met meer mensen tegelijk doet. Als het leidt tot gesprekken over wat de schrijver bedoeld heeft. Ik heb vaak helemaal geen zin om wat ik daarover denk met andere mensen te delen. En te horen wat anderen denken dat de schrijver bedoeld heeft. Voordat je het weet heb je het vooral over jezelf of elkaar en niet meer over het boek. Of over wie de bedoeling van het boek en allerlei elementen in een verhaal het best begrepen heeft. Maar is een boek door de schrijver bedoeld als aanleiding tot gesprek of competitie? Of meer als een intieme ontmoeting met de lezer van het boek? En, misschien wil de schrijver wel niks meer met het boek nadat hij de laatste punt heeft gezet. Er zelfs niks meer mee bedoelen. En denkt hij: Het is gebaard, het heeft het licht gezien, doe ermee wat je wilt maar val mij er niet meer mee lastig. Het liefst heb ik het laatste. Laat mij gewoon mijn ding maar doen, met een boek. Wat ik wel nog interessant vind is hoe een boek tot stand is gekomen. En dat was aardig aan de bijeenkomst van Literair Café Venray vanochtend in het Venrays Museum. Daar ging Victor Elfrink in gesprek met Rob van Essen. Hij ging vooral op zoek naar de overwegingen die ten grondslag hadden gelegen aan de keuzes die Van Essen bij het schrijven maakt. In het algemeen en meer specifiek. Het was aan Van Essen om iets over bedoelingen te zeggen. ik hoor dat liever uit de mond van een schrijver dan uit die van een lezer.