Kuisen

We zaten in een etablissement in Antwerpen. Het was een grote open ruimte. Iedereen zat volop in de kijker. Wij hadden vooral zicht op een jong echtpaar. Zij was heel mooi. En ze was nogal in de weer met haar handen. Het waren mooie, slanke en soepele handen. Maar het waren niet haar schoonheid, niet de schoonheid van haar handen die ons voortdurend uitdaagden tot kijken, Het was haar intensieve, dwangmatige, obsessieve draaien en keren van haar handen. Ze strekken, dan weer een vuist. Geen ringen. Dan weer van dichtbij, dan weer van veraf bekijkend. Van alle alle kanten ook. En steeds weer ging ze met een nagel onder een andere. Zaten er vuiltjes onder? Het waren natuurlijke nagels, licht glanzend gelakt, niet te lang, perfect in een strakke lijn gevijld. Het leek of ze nooit schoon genoeg waren. Ik vond het sowieso een weliswaar fascinerende maar ook vreemde vertoning. Was het etablissement een theater of museum geweest dan had haar handenspel een performance kunnen zijn. Het was ook vreemd omdat mogelijke vuiltjes onder de nagels, verwijderd met een andere nagel, weer onder die andere achterbleven. Er werd daar vuil geruimd maar ook verplaatst. Als er tenminste vuiltjes onder haar nagels zaten. Haar man zat ondertussen smakelijk een fors keteltje mosselen met mayonaise leeg te eten. Met zijn vingers. Zo nu en dan zuchtte hij diep als gevolg van een schijnbaar groot genoegen. Zo nu en dan wierp hij ook nog even een blik op zijn vrouw. Hij was dit gewend. Hij zag haar, ook hier, met lange rubberen handschoenen, de keuken en de badkamer kuisen. Zij verliet zo nu en dan even haar obsessie om met een prachtige rechterhand met een voorzichtige beweging een nip van haar witte wijn te nemen. Waarna ze met een zakdoekje de rand van het glas schoonveegde en het spel van handen weer doorging.