Terwijl we buiten via een bord kennisnamen van het voedsel dat binnen verkrijgbaar was en tegen welke prijs, zag ik ze al zitten. Rechts van de ingang van het etablissement stond een zithoek. Als in de etalage van een meubelpaleis met ruime inval van natuurlijk licht. De stoelen en banken kwamen in de buurt van louis quinze, met fluwelen bekleding in een nogal onbestemd groen, iets tussen camouflage- en olijfgroen in, of net niet, omlijst door veel houten krullerigheid. Het romantisch effect werd zo op het eerste gezicht door de scenarist van het toeval van dienst perfect afgetopt met een koppeltje m/v op een van de banken dat zich als een siamese tweeling tegen elkaar en de bank had aangevleid. Zij ontspannen in een hoek, hij met zijn rug zo’n beetje half van haar afgedraaid met het achterhoofd tegen haar borst. Ik schatte haar begin veertig, hem halverwege. Het voedselaanbod beviel ons en we besloten naar binnen te gaan en kwamen terecht aan een tafeltje aan het raam. En, ook met uitzicht op het setje op het zachte fluweel, in de fuffelige kussens, omlijst met het in matgoud gehouden hout. Gelukkig was ik in aangenaam gezelschap, er was dus geen reden enkel naar het stelletje te kijken. Maar, zeg dat maar eens tegen iemand die bijna overal een stukkie in ziet. Ik vond ze voor verliefde veertigers overdreven ontspannen. Zaten die hier hun partners en kinderen te bedriegen? Waren het geen veertigers maar dertigers die er nogal oud uitzagen, voor hun leeftijd? Waren het verstokte singles die van daten iets hadden gemaakt als even een koffietje doen en dan hier en nu, terwijl ik mocht toekijken, dan eindelijk dachten de liefde van hun leven te hebben ontmoet? Ah, daar waren mijn kroketten met bruin brood. Dat hielp tegen het gepieker dat mij op de achtergrond van aangenaam keuvelen met vrouw en kleinkind ongewild flink bezighield. Zeker was dat de twee het lastig hadden met van elkaar afblijven. Hand hier, hand daar, lange tongzoen, kusje van hem op haar schouder, aai van haar over zijn kalende schedel. Overigens, ik ga hier nu niet beschrijven hoe zij, en ik trouwens ongewild ook, ontdekte dat hij een neuspeuteraar is. Te intiem. Ze incasseerde het met een lieve lach. En toen waren de kroketten op.
En dan wil ik Joop en Margriet danken dat zij met regelmaat mijn stukjes lezen. Veel plezier en geluk, daar in Frankrijk!