Keuze

Het is lastig, een keuze maken, soms. Ik ben voor vrije beroepskeuze, voor het kiezen van een beroep dat je leuk lijkt. Dat bij je past, waarin je tot je recht komt en dat je gelukkig maakt. Als mens. Leuk lijkt me overigens een relatief begrip in dit verband. Ook de beloning speelt een rol, plus de werkkring, perspectief en nog zo wat dingen. Maar er is een groot tekort aan mensen die willen werken in de zorg, veiligheid en onderwijs. Dat zijn heel primaire sectoren in de samenleving. Je kunt niet zonder politie, ziekenhuizen en scholen. En zonder publieke dienstverlening. Zonder is de samenleving ten dode opgeschreven. Ondertussen zijn er ontzettend veel nagelstudio’s, hondentrimsalons, kattencoaches, managers, leefstijlinstituten, kapsalons, bedrijfsadviesbureaus, beautycenters, huiswerkbegeleidingsbureaus en joost mag weten wat er nog meer aan bedrijvigheid is, louter gericht op wat je met een beetje moeite en zonder erg veel relevante tegenspraak breedmaatschappelijk irrelevant kunt noemen. Er ligt daar volgens mij een taak voor de overheid. Ze moet minstens tijdelijk de keuze voor maatschappelijk marginale beroepen ontmoedigen en de aantrekkelijkheid van de keuze voor maatschappelijk onmisbare stimuleren. Hoezeer ik ook in principe voor vrije beroepskeuze ben. Overigens was er ooit beperkte toegang tot de opleidingen tot arts en tandarts. Het kan dus wel, keuzes maken. Dat leidde weliswaar op termijn tot een schrijnend tekort maar dat gevaar loop je niet met het beperken van de keuze voor [vul zelf in].