Het tijdelijk verplaatsen van het dagelijks leven naar een aangenaam elders. Nadat we de agenda hebben leeggeveegd. Dat is zo’n beetje onze vakantie. Alles komt zoals het komt en zo niet vandaag dan morgen. Vandaag zouden we de Église Notre-Dame de Royan even binnenstappen. Het is maar hoe je naar dat gebouw kijkt, het is een monstrueus, exuberant betonnen geval en welhaast karikaturale architectonische overdrijving met een vette knipoog naar kathedralen uit vroeger eeuwen elders of het is een ultieme architectonische poging van diep uit de christelijke traditie de Allerhoogste de grootst mogelijke eer te bewijzen en op een eigentijdse manier een majestueuze, de hemel gelijkende eigen plek op deze planeet van niks met louter zondaars te geven. Wij denken dan dat beide visies voldoende uitdagend zijn om er maar eens écht naar te kijken. Vandaag. Twee weken geleden liepen we er al eens omheen. Maar, we gingen niet, vandaag. En nu hebben we bedacht, we gaan er morgen in. We hadden er vandaag geen zin in. Net zoals we geen zin hadden om even naar een terrasje te lopen, aan het einde van de middag. Morgen wel, denken we want dan is het de laatste middag dat we hier zijn. En dan combineren we het een met het ander.
