hier in dit kleine dal
(je gaat een haakse bocht om,
rechts loopt een bospad
langs een beek van niks)
is het bijna altijd duister.
er hangt een sluier over.
pas als de weg gaat stijgen
en links de weiden langzaam
hoogte zoeken, wordt het
weer wat lichter. daar kun je
weer wat verder kijken,
verder kijken
dan de dood die net nog midden
op de smalle weg stond.
Ik schreef dit gedicht op 20 februari 2016