Hup!

We aten met goede vrienden. Zij zijn ouders en wij ook. We delen meer met elkaar, maar enkel dat ouderschap schept al een band. Het verschil zit in de leeftijd, dat zij maar iets ouder zijn dan onze kinderen en schoonkinderen. Die van hun zijn net het huis uit of gaan binnenkort Wij zijn oude mensen, zij zijn jong als onze kinderen. Die van ons wonen al zo’n vijfentwintig jaar buiten de deur. We hadden het over hoe het voelt los te kunnen gaan. Hoe hun kinderen daarmee bezig zijn. Met uit te breken uit het gezin, ook al is dat een warm nest. Je te storten in het proces van ontdekken en verkennen, van onzekerheid, verrassing en je weg vinden, de onwennigheid van je bewegen in de wereld van de grote mensen. Maastricht is vol jonge mensen. Je ziet het niet aan ze maar je weet bij benadering hoe ze zich moeten voelen. Onzeker maar vol verwachting. Tegelijkertijd spat er de energie van af. Ik kan daar ontzettend van genieten en me tegelijkertijd bewust zijn van hoe ik me zelf voelde toen ik, net achttien, door Nijmegen fietste, op weg naar college, geen idee van wie daar tegen te komen, hoe dat er aan toe zou gaan, of ik zou kunnen begrijpen wat daar verteld zou worden, of ik mijn tentamens zou halen. Of ik vrienden en vriendinnen zou kunnen maken, hoe de feestjes zouden zijn, hoe ik een dag door zou komen, of ik voldoende geld zou hebben. Achteraf: er was meer aarzeling dan hup, erop af! Maar wel een en al nieuwsgierigheid. Het duurde zeker een jaar voordat ik grip kreeg op de vrijheid, de afwezigheid van controle en de motivatie vond écht te studeren, een sociaal leven naar mijn eigen aard te hebben en ook maatschappelijk betrokken te zijn. Ik vond het vooral een spannende maar ook inspirerende tijd. Het zal nu niet anders zijn. Vooral iets om naar uit te kijken, voor pubers.