Fluistering

Het is een datum met betekenis geworden, 1 september. Twee jaar geleden was zijn pijn ondraaglijk geworden en namen we afscheid van Cee. Terwijl er in mei, juni nog uitzicht op behandeling was. Maar de kanker was desondanks toch snel en genadeloos geweest. De rit vanuit Frankrijk terug naar Nederland op de dagen voor 1 september was zwaar beladen geweest. El en ik praten sowieso niet veel als we in de auto onderweg zijn, we zijn gewend aan het zwijgen waar alleen de motor, lekkere muziek en vaag ook het suizen van de wind op inbreken. Maar nu reisde zwijgend maar o zo aanwezig ook Cee en zijn besluit mee. Vandaag waren we samen met zijn vrouw en haar nieuwe liefde, zijn zus en haar man, zijn broer en zijn vrouw en was er zo nu en dan een fluistering van de stem die we vandaag sinds twee jaar niet meer horen.