Experiment

Ze had er duidelijk geen zin in, de oma in een hoekje van de hal. Haar horloge was haar favoriete object van aandacht. De rest van de tijd had ze haar armen over elkaar, strak tegen het lichaam. Ze straalde gedecideerd een wrokkig G.E.E.N. Z.I.N. I.N. uit. Ze was een half uur geleden met vier ruziënde kinderen door het poortje met de krachtige magneet gestapt. Van binnenuit niet zomaar te openen. Zo konden kinderen niet ongewenst vertrekken uit het speelparadijs. Aan een grote tafel in het midden van de ruimte zaten zeven jonge moeders in een zee van kinderschoenen, buggy’s, slordig op enkele stoelen gestapelde jasjes en truitjes, kannen vol limonade, bekers en hoge glazen met iets met latte gezellig te beppen. In een van de kinderwagens lag een baby rustig te slapen. Een paar tafeltjes verder zat een opa met een tweejarige op schoot. Het kind keek tevreden om zich heen. Dit was het leven dat ze zich wenste. Op dit moment. Ondertussen bevolkten tientallen kinderen in milde razernij de jungle van speeltoestellen. Het vloekte met de rust aan de tafels, het grootst waar puzzels, boekjes, tijdschriften moesten afleiden van de teringherrie die de kinderen maakten. Ja, zei ik tegen een van onze kleinkinderen, ze kwam even aan onze tafel klagen, wij hebben ook last van het lawaai. Maar als je nou gewoon weer gaat spelen dan vergeet je die herrie vanzelf weer. En ze vertrok weer. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als alle ouderen in de hal allemaal tegelijk keihard zouden gaan gillen en schreeuwen, als kinderen. Zouden de kinderen dan opeens stilvallen? Het leek me een leuk experiment, alleen wat lastig uit te voeren. Rond half een werd het rustiger, trek en honger willen ook helpen tegen lawaai.