Deze tekst is een fragment uit een column die ik schreef voor de website van Lokale Omroep Meerssen een die verscheen op 16 juni 2021, een paar weken voor onze verhuizing van Meerssen naar Venray.
Er is al veel ingepakt maar er is ook nog een hele weg te gaan. We zijn al een keer of vijf verhuisd maar het blijft een vreemde sensatie je huishouden in netjes gestapelde verhuisdozen te zien. Met etiketten. Er is orde maar het is desondanks lastig spullen terug te vinden als je ze nog nodig zou hebben. Het is dan ook zaak een week of vier zo min mogelijk nodig te hebben. En om wat je nog per se nodig hebt, zorgvuldig apart te leggen. Stapeltje hier, hoopje daar, rol duct tape, bakje met schroeven, moeren en bouten, koffertje met gereedschap. En vooral ook de duizenddingendoos voor al het kleins dat maar nergens bij wil horen en vaak al decennia een zwervend bestaan leidt. Het is het kleins dat in de loop van de tijd op de meest onverwachte momenten opduikt. Je staat te koken, je hebt een houten lepel nodig, je trekt de lade open en verdomd, daar is het kettinkje weer dat je dochter ooit kwijt was. Ze was tien en nu is ze veertig. Waar is de tijd gebleven? Ondertussen gaat het niet goed met de roux. Je zag het kettinkje voor het laatst in je sokkenla. Nu ligt het vooralsnog weer veilig in onze duizenddingendoos met onder andere een nog niet geslepen potlood, een rammelaar, een usb-stick aan een sleutelhanger, nog een sleutelhanger met daaraan een miniatuur Renault Clio 2 en een twee bij twee centimeter ijzeren, wit geëmailleerd plaatje met links en rechts een schroefgaatje en erop in Romeinse letters: VIII. Dat plaatje moet zijn leven ooit begonnen zijn als iets dat betekenis gaf aan een laatje, deurtje, luikje. Maar waar het vandaan komt, Joost mag het weten. Waar het naartoe gaat weten we wel. En dat het daar waarschijnlijk weer nutteloos aan het zwerven gaat.