Gisteren schreef ik Bemoeien. Vandaag het vervolg.
De vrouw op het terras, ook een Em, bleek de Lerarenopleiding Nederlands in Nijmegen gevolgd te hebben. In de eerste jaren dat die van start ging. Dat was in de vroege jaren zeventig toen ik als leraar Nederlands aan de slag ging, in Venray, aan SG Jerusalem. Toen verreweg de leukste school van Noord-Limburg en oostelijk Noord-Brabant. Ik volgde daar Ef op die als docent aan de experimentele Lerarenopleiding Nederlands in Nijmegen begon. Ik kende Ef goed want we zaten in Nijmegen als aankomend Neerlandici in hetzelfde dispuut en hij was getrouwd met jaargenote Jee. We waren vrienden. En toen lag de vraag voor de hand of Em Ef kende. En ja dus, haar opleider, haar mentor, haar steun en toeverlaat. Het is een cliché maar ook steeds weer blijkt inderdaad dat de wereld klein is. Je raakt bij toeval aan de praat en voor je het weet ben je meer met elkaar verbonden dan even eerder. Toeval lijkt dan even niet te bestaan en verbinding geen uitzondering maar regel te zijn. Seau, genoeg voor vandaag.