Belletje

Van oudsher zijn de broodheren van de media hun abonnees, adverteerders en soms doet ook de overheid nog een – stevige – duit in het zakje. Media waren – en zijn vaak – commerciële organisaties met een bepaalde signatuur, in dienst van verslaggeving en de duiding daarvan, doorgaans op basis van opvattingen van de redactie, al dan niet eenmans. In eerste instantie op dragers van papier, later waren ook radio, televisie en internet beschikbaar. Het is een ontwikkeling die zeker teruggaat tot ongeveer 1600. Mijn indruk is dat de bijdrage van adverteerders steeds belangrijker is geworden terwijl bij de consumenten van nieuws de irritatie over al die betaalde boodschappen evenredig toenam en nog steeds toeneemt. Dat is het ultrakorte verhaal over dit aspect van de geschiedenis van de media. Opvallend is nu de trend in de sociale media dat de consument kan betalen voor het niet bestookt worden met reclameboodschappen. Het heeft iets vreemds dat je als consument – en gebruiker – van een social medium betaalt om iets niet te krijgen. Onder het mom van gratis beschikbaar voor consumenten eten die media van twee walletjes. Adverteerders betalen plaatsingen en de consument betaalt voor de afkoop van hun boodschappen. Normaal zou zijn de consument te laten betalen voor het gebruik en dan selecteert wat hij tot zich neemt en wat niet. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat de tegenstrijdigheid die ik meen te zien een wat meer doorwrochte studie behoeft. Maak je niet ongerust, ik begin daar niet aan. Dit is meer een voorzichtige poging tot belletje trekken.