Beeldend

Het voelde als een platgebrande akker, zegt de jonge Russin in de reportage over de tijd en ruimte na de dood van Navalny. Dat vond ik erg beeldend. Ik vind dat Russen sowieso nogal beeldend zijn. In een wereld waarin het niet gebruikelijk is gewoon te kunnen zeggen wat je wilt, zonder dat je een geweer in je handen hebt, moet je wel, denk ik dan. Op camera kijken ze vaak ook alsof ze ook ogen in het achterhoofd zouden willen hebben. Het is van een ongelooflijke treurigheid dat burgers niet de vrijheid voelen onomwonden te zeggen wat ze op het hart hebben. Als kijker ben je daardoor geneigd ook de burgers die wel hun steun uitspreken voor een regime dat zichzelf puur repressief in het zadel houdt, niet meer serieus te nemen. Meen jij dat écht, wat je nu zegt of zeg je het enkel omdat je bang bent voor vrijuit spreken? En ook zo ontstaat literatuur, uit de noodzaak te spreken in beelden, door te liegen over je werkelijkheid, door in het midden te laten waar de waarheid ligt.