Afzwemmen

Het was een volle dag als in het was een gevulde dag. In het zwembad was het vochtig warm, zoals het hoort, in een binnenzwembad. De tribunes puilden uit met opa’s, tantes, oma’s, broertjes, zusjes etcetera, etcetera ……. Eerder hadden we de auto geparkeerd. Je zoekt op dagen als deze een plekje in de schaduw. Liefst onder een boom. Dat lukte. Daar zouden we een uur later plezier van hebben, dachten we. Samen met het kleinkind en haar papa en mama liepen we naar waar het vandaag gebeuren moest. Het kind van zeven zou afzwemmen. Voor het c-diploma. Dat is nogal heftig, begreep ik. Zelf ben in een slechte zwemmer. Beter: ik kan er eigenlijk niets van. Ik beheers de schoolslag, ik kan watertrappen en ik kan in het water staan maar dan heb je het wel gehad. Ik heb leren zwemmen toen ik een jaar of vijfentwintig was. Ik vertel het met enige schaamte maar het is gewoon zoals het is. En ik begrijp niet dat mijn ouders mij rond mijn tiende alleen naar de IJzeren Man in Vught lieten gaan. Ik had daar gemakkelijk een keer kunnen verzuipen. En één keer is voldoende om geen rest van het leven meer te hebben. Toch, ze hielden wel van me. Het zal de tijd zijn geweest. Er lagen onder speeltoestellen ook gewoon keiharde tegels en het ongezekerd in flinke bomen klimmen werd zonder enige terughoudendheid aangemoedigd. Een op de vijf kinderen liep met een kapotte knie, een bult op het hoofd of een arm in het gips. Bij wijze van. Maar, er zou dus een kleinkind afzwemmen. Het werd een heel gedoe. Met zo’n dertig kinderen die – al dan niet gekleed alsof het buiten koud was – een keur van kunstjes moesten doen en stevige afstanden moesten zwemmen. Vooral heel erg door elkaar heen en soms erg in elkaars zwemwater. Terwijl er toch ruimte genoeg was. Ik raak altijd een beetje ontroerd als ik kleine kinderen zich zwemmend enorm zie uitsloven terwijl hun bewegingen naar verhouding weinig renderen. Qua snelheid, bijvoorbeeld. Of de neus boven water. Los overigens van dat ze uiteindelijk niet verdrinken; wat voor henzelf en hun papa en mama een grote opluchting moet zijn. En voor het publiek is het ook prettig als alles goed afloopt. Later vandaag – na een voorspoedige rit in een koele auto – kregen we via whatsapp te horen dat het kind haar diploma had gekregen. We stonden op dat moment in de rij op een receptie in Meerssen waar de burgemeester na tien jaar haar ambtsketen overdroeg aan – inleverde bij – de plaatsvervangend voorzitter van de gemeenteraad. Zij kreeg geen diploma maar wel een oorkonde en wat later nóg een oorkonde. Eerst werd ze ridder in de Orde van Oranje-Nassau. En daarna ook nog ereburger van Meerssen. Het was een mooie bijeenkomst in de basiliek aan de Markt en op de binnenplaats van het gemeentehuis. Het was goed zo veel oude bekenden weer te zien en te spreken.