Eerder gepubliceerd op de website van Meer Vandaag, lokale omroep Meerssen, in de rubriek Min of Meer.
We waren bij vrienden. We aten wat, we dronken wat. De zon scheen, het betrok. We zaten – op gepaste afstand van elkaar – onder een terrasoverkapping. Daaromheen bloeide een weelde aan bloemen op tientallen verschillende planten. Paradijsje. Het zal intussen zo tegen de vijftig jaar zijn dat we elkaar kennen. Toen we nog jong waren, kwamen we elkaar tegen op de leukste middelbare school van Noord-Limburg. Van elkaar dagelijks zien toen zijn we langzaam uitgekomen bij onze halfjaarlijkse ontmoetingen nu. Zo vaak als we vroeger altijd weer – ook op de feestjes – over dat vermaledijde onderwijs te spreken kwamen, zo zelden hebben we het er nu over. We zijn niet zo van herinneringen ophalen. We zijn nog steeds nieuwsgierig naar wat we nu doen en willen delen en wat we ooit deelden, nou, dat weten we wel. We vergeten gelukkig nog slecht. Nu ontdekten we bijvoorbeeld dat we allemaal zo verbaasd zijn over onze kinderen. En dan vooral over hoe ze verantwoordelijkheid nemen. Thuis en op hun werk. Zo vanzelfsprekend en met overtuiging. Dat was ooit wel anders.
Even hadden we het over influencers, spreek uit: infloewensers. Wat mij betreft zijn het de radio- en TV-predikers uit de vorige eeuw. Voor Nederland: denk Henri de Greeve, denk Johan Maasbach, denk Gerrit Toornvliet. En dan waren er nog types als Lou de palingboer en Yomanda. Het verdienmodel is een vlotte babbel, een goede act en een boodschap waaraan bij een bepaald publiek om de een of andere reden een schreeuwende behoefte is. Iets met veilig, mooi, duur, handig, uniek, nutteloos en desnoods ook nog spiritueel. Voor vijfjarigen is dat slijm maken en voor een twaalfjarige kan dat al het epileren van je wenkbrauwen zijn. Er was de avond tevoren net een stel van het jongvolwassen soort op de televee geweest. Aanleiding was La Corona. Een van hen: Ik ben tegen de verspreiding van het virus. Het leek me iemand die ook heel goed kan leven met zoiets als zuurstof en daarbij niks tegen licht heeft. Ik vind het een hele geruststelling dat ze er nog zijn, van die mensen. Dat niet alles een complot is.
Ik hoop overigens dat de Ketel in Meerssen-West weer open is. Die moest toch dicht omdat er gasten waren die zich niet naar de voorschriften van het RIVM wilden gedragen? Ik vind dat behoorlijk beroerd voor de mensen voor wie die huiskamer de plek van hun hart is omdat ze er veiligheid, rust en vertier vinden. Juist in tijden van La Corona. #doeslief! Volgens de krant van afgelopen zaterdag hamerde ook gedeputeerde Ger Koopmans stevig op het belang van afstand houden. Ik dacht: zeg dat ook maar weer eens tegen de vriendjes en vriendinnetjes in het Limburgse ouwe-jongens-krentenbrood-netwerk.
Min of Meer – 29 juli 2020 – week 30