Achterzijde

De achterzijde van Volkskrant Magazine drijft me naar de website van Hermès. Dat komt zo: ik zie op die achterzijde een advertentie van dat luxemerk met een foto van een kekke damestas. Om de een of andere reden maakt het me vandaag nieuwsgierig naar wat die moet kosten. Zou bijvoorbeeld Annemarie van Gaal er binnenkort mee gezien kunnen worden? Die zei ooit dat ze nooit ‘zo’n dure tas zou kopen.’ Zo’n dure als waarmee bekende BN’ers menen hun imago en hun dagelijks bestaan mee op te moeten pimpen, bedoelde ze. Wat haar betreft is 4.000 euro voor ‘een leuke tas van Chanel’ toch echt wel de bovengrens. Nou, Hermès vraagt voor de kekke tas op de achterzijde van Volkskrant Magazine zo’n 6.000 euro. Ik vraag me af wat zo’n advertentie doet in dat magazine. Ja, het is natuurlijk wel lifestyle maar welke lezer van de Volkskrant kan die überhaupt voor- of naleven? Hier thuis op de bank helemaal niemand. Mij bekruipt steeds meer het gevoel dat een krant als de Volkskrant alleen nog maar voor de happy few schrijft. Persoonlijk vind ik Volkskrant Magazine een volstrekt overbodige toevoeging aan de verslagen van en commentaren op het nieuws in de wereld. En als het dan toch over lifestyle zou moeten gaan dan ben ik als lezer van de Volkskrant langzaamaan meer geïnteresseerd geraakt in hoe mensen leven die blijkens de recente verkiezingsuitslagen niet kiezen voor GroenLinksPvdA met een volgens het CPB ijzersterk economisch programma maar wel voor een lijst van – nu nog – loze beloftes. Wat mij betreft draait de Volkskrant de knop rigoureus om en maakt het een wekelijks lifestyle magazine van onderop de samenleving. Waar vooral primaire behoeftes urgent zijn. Waar niemand behoefte heeft aan zes gekleurde ijslepeltjes voor 17 euro en 99 cent. Of aan een handige 6-in-1 multitool in de vorm van een vogel voor 16 euro. Of vijf herbruikbare Food Huggers voor 17,50. Opdat we het allemaal echt plus echt allemaal gaan begrijpen; waar de onvrede vandaan komt.