Vanochtend las ik de lovende recensie over de nieuwe cd Negative Capability van Marianne Faithfull in de Volkskrant. Er staan enkele huiveringwekkend mooie nummers op, begrijp ik. Nog niet zo lang geleden – zeg maar vanochtend – dacht ik dan: die ga ik kopen. NU! Maar het is een paar uur later en de wereld ziet er anders uit.
Faithfull zingt over ‘Ouder worden, vergankelijkheid, de dood en hoe met dit alles om te gaan.’ Ga ik gelukkiger worden van die cd? Ooit las ik namelijk de autobiografie van Marianne; op het Griekse eiland Zakynthos. Die combinatie was de hel, staat me bij. Treurnis troef. En ik heb ook al genoeg te doen met mijn eigen 71-jarige gedachten over vergankelijkheid en zo.
Het Magazine van dezelfde krant besteedt aandacht aan de 21-jarige man. Of jongen? Grijs gebied. De 21-jarige met een piemel, zeg maar. En 21? Ik vond het een magische leeftijd. Niet vanwege dat man worden maar omdat ik dan eindelijk mocht stemmen. Wat ook niet hielp je belangrijk te voelen.
Toch, nieuwsgierigheid, uitkijken naar iets, het heeft altijd wel iets. Op zich, als stukje romantiek naar jezelf toe. Ook al weet je dat betrekkelijkheid, vergankelijkheid je deel is. Wat helpt: ik zit nu niet en waarschijnlijk nooit meer op een plastic stoeltje op de krappe loggia van een kaal appartementje op Zakynthos. Ik denk dat ik die cd maar aan Sinterklaas vraag. Die weet nooit wat hij mij moet geven. En ik kan nog wel even wachten, As Tears Go By.