Maand: januari 2024

Het is koud koud weer en op de televee gaat het loos over zomervakanties. In de reclames bedoel ik. We zijn er door op een idee gebracht en nu is bij ons de kogel door de kerk. We gaan dit jaar naar de Atlantische kust, in Frankrijk. We houden van die kust waar het kan spoken maar waar ook de zon zich graag laat zien en vaak aangename winden waaien. En de zonsondergang daar! Ik denk niet dat ik echt iets nieuws vertel maar ik wilde het even kwijt. Erover vertellen is er ook al een beetje zijn. Vannacht min 8 graden. Dat dan wel nog.

Het moet allemaal wel wat betekenen wat je schrijft. Het moet iets zijn met thema’s, liefst groots en meeslepend. Thema’s die je ook al bij de klassieken ziet. Vertaald naar concrete, min of meer begrijpelijke personages en gebeurtenissen. Zodat de lezer kan zeggen: Het verhaal gaat over een lieveheersbeestje maar de ik-figuur heeft het eigenlijk over een gebrek aan liefde in de vroegste jeugd. En hoe dat in een jongemensenleven sporen van verwoesting achterlaat. De schrijver is zeer begaan met kinderen in die nog onschuldige, onnozele en voor alles ontvankelijke levensfase en zo is het gekomen dat hij in het aangrijpende verhaal het lieveheersbeestje opvoerde als metafoor voor een in aanleg vrolijk geboren mens – vandaar de warmrode rug – maar met in de loop van de jeugd opgelopen trauma’s. En dat zijn dan de zwarte stippen, die ook nog weer eens verwijzen naar zwarte gaten die bij wijze van spreken alle energie opzogen. Tegelijkertijd zijn lieveheersbeestjes notoire vreters van luizen en die eigenschap staat dan weer voor de innerlijke kracht die je kan helpen over je trauma’s (luizen!) heen te komen. Dat dus.

Het werd 1 januari en dan weet je: jan en alleman wil ophouden met roken. Het kost een godsvermogen en je krijgt er kanker van. Dat laatste kan, het eerste is zeker. En het godsvermogen is dodelijker naarmate je inkomen minder is. Voor mensen met een niet al te volle portemonnee is roken als het ware dubbel dodelijk. Ik las ooit dat van roken ook je hongergevoel verdwijnt* dus dan is de aandrang om geld uit te geven aan voedsel sowieso al minder. Laat staan dat er financiële ruimte is voor gezond voedsel. Laat staan mentale ruimte. Gemaksvoedsel, hè? Bitch. Ik begon ooit te roken tijdens een bezinningsdag met de klas op 5 gymnasium. Die was op Slavante, op de oostelijke flank van de Sint Pietersberg in Maastricht. Dat was, in mijn herinnering, in die tijd een tamelijk bouwval en tegenwoordig een prachtige uitspanning waar het op mooie en ook al minder mooie dagen vechten om een tafeltje is. Mijn eerste sigaret: Ik zat in een stoel en keek uit over het Maasdal, richting Heuvelland. Ik had de dag tevoren een pakje Kent gekocht. Omdat het filtersigaretten waren, gestoken in een pakje met fraai wit design. Ik dacht dat ik me daarmee wel kon laten zien. Die eerste sigaret smaakte. Het kostte me vervolgens tot ongeveer 1984 om er weer vanaf te komen. Daar waren zeker tien 1 januari’s met goede voornemens aan vooraf gegaan. Toen ik uiteindelijk écht stopte was het een stuk makkelijker dan ik steeds had gedacht. Wel werd ik nog jarenlang ‘s nachts wakker terwijl ik lag te roken, zonder sigaret maar wel met de gebaren die typisch zijn voor de roker. Ik wens iedereen die 1 januari gestopt is veel succes. Als je het écht wilt: Makkie!

* Nicotine verlaagt de afgifte van het hormoon insuline, dat een rol speelt in de suikerhuishouding. Het resultaat is een vermindering van de eetlust. Zegt de website trimbos.nl

Er zijn dagen die voorbijgaan en dat je denkt: Wat heb ik nou helemaal gedaan? Nou, ik heb in elk geval een doorstart gemaakt met wat redactiewerk. En wat boodschappen gedaan en de sudoku twins opgelost. Straks nog even kijken naar de laatste twee afleveringen van de docu over Beckham. Geen zin om te schrijven. Fijne dag nog.

Ma.: L. heb je morgen zin en tijd om te bakken met P?

L.: Dat kan prima. ‘s middags? Al een idee wat, P.?

P.: Nee geen idee

L.: En hier?

P.: Ja denk het wel

P.: Ik zal ff kijken

L.: Kom je dan hierheen, kijken we wat en dan doen we boodschappen

P.: En wat voor iets wil je. Hartig of wat zoeter en moet ik ook mijn kookboek meenemen of alleen het bak boek

L.: Jij mag kiezen, breng dan je bakboek mee.

P.: Ja | In het bakboek staan ook normale recepten | Dus dat ik ook fijn

L.: Prima, kies maar wat.

P.: Wat vind je hier van (foto recept)

L.: Ik kan het niet goed lezen: moet je ze warm eten?

P.: Ja volgens mij wel

L.: Dan is het niet zo handig als je het baksel mee naar huis wilt nemen.

P.: Oké maar moet het in de pan

L.: Zoek dan maar iets anders uit: wat helemaal klaar mee naar huis kan.

P.: Oké (foto recept) Miss dit | Miss = Misschien 

L.: Ziet er lekker uit!

P.: Ja

L.: Hoe laat kom je morgen? Rond twee uur?

P.: Ja denk het wel 👍

Er gaat een nacht voorbij

P.: Hoelaat jij kan want ik kan de hele dag

L.: Kom maar rond twee uur.

P.: Oké | Doen we

Enkele uren verstrijken

P.: Kan je miss wat eerder | Komen | Ik in plaats van je

L.: Hoe laat wil je dan komen?

P.: Zo snel mogelijk

L.: Nu dus?

P.: Ik verveel me echt dood namelijk en ik verheug me heel erg

L.: Kom maar nu dan.

P.: Oké | Yes | Suuuuuiiiiiiii

Me.: P. staat hier te dansen

B.: Haar reactie in de app komt niet overeen met hoe ze echt reageert  😂

L.: 😂

B.: (gifje idioot dansende man)

Me.: (filmpje dansende P.)

L.: Gek kind!

P.: Onderkinnnnn (selfie met onderkin) | (selfie met zwaar gerimpeld voorhoofd) | Dat kan echt niet

Ma.: B. komt eraan

P.: Jep

We moesten voor wat boodschappen in Venlo zijn. We rijden dan over de A73. Halverwege zagen we een vrachtwagen met daarop iets in de trant van: Uw pakket – Onze passie. Zo. Moe. Van. 

Het begint om acht uur, dacht ik. En het is zeven minuten lopen, maar laat ik niet op het laatste moment binnenkomen. Dus, ik vertrok thuis om vijf over half acht. Het was droog. Ik had een paraplu bij me, maar waarvoor? Ik doe vaker dingen waarvan ik achteraf denk: Hoe dan? Bij de ingang van het clubgebouw trof ik twee leden van het bestuur. Ik kon zien dat de zaal al behoorlijk gevuld was. Ik dacht: Wat is iedereen vroeg! Maar, ik was te laat. Ik was niet de enige. Het druppelde nog even door. Het werd een aangename avond. Met trekjes van de klassieke bonte avond én we hadden serieuze gesprekken. Over literatuur en schrijvers als kanaries in de kolenmijn. Over hedonisme als voorspeller van groot onheil. Over democratie als broedstoof voor autocraten. Dat dus. En veel meer dat daarmee samenhangt. En nu maar hopen dat we er met z’n allen op tijd bij zijn het tij te keren. Maar, naar bed nu!

L. en ik, we trouwden op een mooie, zonnige zaterdag, begin oktober 1971, in het kerkje van St. Pieter Boven, op de flank van de Sint Pietersberg in Maastricht. Wij hoefden niet zo nodig, trouwen voor de kerk. Maar ja, het was 1971 en we kwamen uit katholieke nesten en die hadden eisen gesteld. En wij waren meer op vrede dan op onmin uit. Je neemt wat, je geeft wat. Er waren voor de dienst vrienden met instrumenten komen aanrijden in een lelijke eend. En, de kerk had een geluidsinstallatie waarmee ook muziek ten gehore kon worden gebracht. Ik weet niet meer of we die op een bandje hadden gezet of dat er nog met een naald in vinyl geprikt moest worden. Het is niet belangrijk maar het overvalt me nu even dat ik me zo’n detail niet meer kan herinneren. Een van de muziekjes was Teach Your Children van Crosby, Stills & Nash. We hadden ook nog Turn Turn Turn van de Byrds om nog een beetje in de buurt van de bijbel van onze ouders te blijven. Maar met dat Teach Your Children wilden we enigszins onder de radar laten weten dat kinderen weliswaar iets van hun ouders kunnen leren maar ouders ook van hun kinderen. Kort door de bocht, hoor, want CS&N vertellen het iets subtieler. In de jaren die volgden is nooit duidelijk geworden of onze ouders iets van de boodschap begrepen hadden. Er was althans geen een op een relatie te leggen tussen hun luisteren naar CS&N op Sint Pieter en de redelijk goede verstandhouding die zich in de loop der jaren langzaamaan ontwikkelde. We bleven voor hen toch altijd die tegendraadse types. Hoe kom ik erop? Via de Top 2000 natuurlijk. Toen ik Teach voorbij hoorde komen realiseerde ik me dat L. en ik met onze toenmalige afkeer van de burgerlijkheid via die muziek toch in haar armen gezogen werden. Te meer omdat de drie heren samen met Neill Young Our House schreven en vervolgens decennia lang via podia waar ook maar over de wereld uitrolden. Our House is een en al huiselijk geluk, met katten in de tuin, bloemen in de vazen en knapperende haardvuurtjes. Kortom, het leven waar echte revolutionairen hun van Marx geleende neus voor ophaalden. Om kort te gaan, hier staat nu de kerstboom op, er staan bloemen in de vazen, de warmtepomp verwarmt ons huis. Geen katten. Wel 52 jaar samen.

Overigens, ik wens alle lezers van mijn dagelijkse stukjes toe dat ze ook in 2024 vooral nieuwsgierig blijven en op onderzoek uit blijven gaan. Dat is een heel goede remedie tegen opgesloten raken in een bubbel die andere mensen dan weer kapot willen maken. Blijf door het leven vloeien als water, sta nooit stil, ga altijd verder. Het ga jullie goed in 2024.