Tranen

Wat een etappe, gisteren, in de Tour de France. Winnaar Wout Poels was er zelf ook diep van onder de indruk. Zijn overwinning had een jongensdroom doen uitkomen. Hij moest er een traantje om laten. Daarom en omdat tijdens de slotklim naar de finish ook het lot van ploeggenoot Gino Mäder hem nogal bezig had gehouden. Dat en nog wat andere zaken. Het was alweer een tijdje geleden dat hij zo’n mooie zege had geboekt. Dan moest hij toch wel terug naar Luik-Bastenaken-Luik, zeg maar 2016. Zo goed als altijd, en zeker in de grote rondes, had hij in dienst van nog grotere jongens gereden. Aan zichzelf kwam hij eigenlijk nooit toe. En dan nu: Hier droomt toch elke jongen van, een rit in de Ronde van Frankrijk winnen. Zei Wout. Een rit in de Tour op je palmares, dat is een monument. Jongensdroom was het woord dat me de rest van de avond bezighield. Ook omdat ik een paar dagen geleden Bram Vermeulen weer eens in een van mijn favoriete speellijsten voorbij had horen komen. Hij zong Het Jongenshart. Hij zong: Dat roept van grote daden/dat tiert van nu of nooit/het zingt, het klopt, het rilt, het trilt, het bonkt, het beeft, het raast/voor eeuwig alles wil het jongenshart. Niet precies in die volgorde maar wel met die essentie. Ik deed moeite de jongensdroom van Wout te matchen met Het jongenshart/dat kreunt van geile lust. Dat voelde wat lastig met de Wout in tranen voor ogen. En dan ook nog met die zinderende klim nog in de magere maar desondanks fiere kuiten. Geheel uitgepierd, derhalve. Beter ging het met Het jongenshart/Dat pompt van heldenmoed. En ook met De man kijkt in de spiegel/Ik zie een grote man/Van pijn en zijn gehard/Met lief en leed getart/Die vecht tegen zijn tranen/Want binnenin bonkt onverminderd hard/Het eeuwig jongenshart. Dat paste pas echt bij de Wout van dit moment. Jongensdroom, jongenshart, het is een en al gedrevenheid, passie, heroïek, heldendom, overwinning, zege en victorie. Ik vroeg me af of ik al ooit van een meisjesdroom had gehoord. Ik kon mij geen gelegenheid herinneren. Ook had ik nooit iemand het genderneutrale mensendroom horen gebruiken. Was het mogelijk geweest dat Wout vanuit een diep gevoeld antiseksisme had gezegd: Deze zege, het is een mensendroom die uitkomt? Nee toch? Gelukkig schoof in de Avondetappe Nienke Brinkman aan. Zij verraste met een daverende tijd in onder andere de marathon van Rotterdam in 2022. Daarmee verbrak ze het Nederlandse record voor vrouwen op die afstand. Later dat jaar werd ze derde bij de Europese kampioenschappen in München. Dat heet in het peloton een klasbak. Ze verbaasde omdat ze zomaar uit de lucht was komen vallen. Nu verraste ze mij door wat zij had gepresteerd een sprookje te noemen.