Het was rustig in de kroeg. Dat was wel eens anders geweest. De kroeg was weliswaar bruin maar kende na een gezapig bestaan met toepers aan tafeltjes met perzische tapijtjes en kleintjes pils ook een verleden van veel jeugd en hevig feesten. Maar nu was het er weer alsof er nooit iets gebeurd was. Maar alles in de kroeg wist beter. Ook de lambrisering. Aan de bar zaten twee jonge gasten. Ze dronken bier. Het was een toptijd, zei de donkere met de baard waar nog maar onlangs de barbier zijn best op had gedaan. Weet je, je bent een half jaar weg, je bent uit je normale doen, er is geen routine van alledag. Je hoeft niks, je moet niets, en daar kwam nog bij, ik wilde niks. Nou ja, ik wilde gewoon m’n ding doen. M’n hart volgen. Ik dacht: Ook aan de bar gaan zitten. Wie weet wat dat brengt. De ander: Ik snap dat niet. Je ding doen, je ding doen, wat is dat? Het was de andere gast, werkkleding nog aan, schilder leek me. Ik bestelde ondertussen een jonge borrel, een witte wijn vind ik geen drank voor aan de bar. Nou, ik ga graag buiten mijn gebaande paadjes, je angstjes en angsten overwinnen, weet je wel. Ik heb graag controle, nou, die even loslaten, uit je oevers breken, zoiets. Het leek me een jongen die over zichzelf had nagedacht. En die daar nogal ver in ging. Zelf verbaasde ik mijzelf nog elke dag. Ik zat zelden aan een bar. Dus jij hebt een half jaar door Azië gezworven en gewoon maar gezien wat er op je afkwam? Zoiets? Ik had de indruk dat de schilder zich daar moeilijk iets bij kon voorstellen. Een leven met kozijnen, deuren, muren dat is vooral plannen, logistiek en dan daarna rechttoe rechtaan. Maar als je alles zo op je af laat komen en je leeft bij de dag, ik vraag me af, is er dan niets dat je onrustig maakt, dat je nerveus wordt, dat er iets is dat je zo verrast dat je het even niet weet? En denkt: Shit? Hoe nu verder? Het werd even heel stil. Even wachten, dacht ik, met nog een borrel bestellen. Nou, en de jongen met de baard viel weer even stil, ik kwam een heel leuk meisje tegen. Op Bali. En dat klikte wel heel erg. Verliefd, kon echt wat worden. Hij dacht na. Maar zij ging drie jaar werken in Australië en ik moest, nou ja, wilde terug naar Nederland. En ik had geen zin in een liefde op afstand. Dus. De schilder viel ook even stil. Ja, en nou zit jij hier met mij over uitbreken te praten? Ik bestelde nog een borrel.