- Na wat zoeken kwamen we in de ruimte waar we elkaar zouden ontmoeten. Vanwege het elkaar toewensen van alle goeds en vooral gezondheid in 2025.
- Ik raakte in gesprek met drie oud-leerlingen van de school waar ik ooit lesgaf. Toen verreweg de leukste middelbare school van Noord-Limburg en oostelijk Noord-Brabant. Jerusalem in Venray. Twee van hen had ik ook in de klas. Ik realiseerde me dat die twee van hen in hun hun leven al meer leed te verwerken hadden gekregen dan ik. Van een – hij was nog jong – zijn de ouders omgekomen in een vliegtuigcrash, van de ander was zijn liefste sinds zijn jeugd nog niet zo lang geleden overleden. Van de derde weet ik niet welk leed hem mogelijk al overkomen is. Alledrie zijn ze politiek actief, leden van de Venrayse gemeenteraad. Alledrie al jong maatschappelijk betrokken in hun dorpen. Het is een uitstervend ras.
- We kwamen ook te praten over een collega in de politiek die net in behandeling was gegaan voor borstkanker, een bekende journalist die met Kerstmis met een fors herseninfarct in een academisch ziekenhuis was opgenomen en over het hervinden van je ritme nadat na vijftig jaar kameraadschap je partner na een lang ziekbed het leven heeft gelaten.
- Die journalist hierboven was trouwens ook een oud-leerling. Ik heb hem in de klas gehad.
- Ik hoorde, weer thuis, op de televisie een horecaman zeggen – hij had het over partner worden in een chic restaurant van een goede vriend en hoe dat was gegaan – Handje klap, en we gaan er voor. Ik hoorde ook: Klantje hap, we gaan er voor.
- Soms is #het een rommeltje.
Paul schrijft hier stukjes