La Palmen

Connie Palmen op televee. Ik moet daar altijd weer even aan wennen. Ik realiseer me dat ik haar vooral ook zie als dweepster en in het verlengde daarvan poseuse. Dweepster omdat ze zich mateloos kan verliezen in het doorgronden en vervolgens schijnbaar ongeremd bewonderen en bewieroken van personen. En dat het in de slipstream van die bewondering vervolgens ook heel erg over haarzelf gaat. En dan is daar dus de poseuse. Een zeer gestudeerde, ontwikkelde en ook erg geleerde, en ook zeer beschaafde, maar toch. Ik kan het fout hebben, hoor. Ik hecht niet zo aan mijn mening. Er is ongetwijfeld altijd een nog betere mogelijk. Tegelijkertijd houd ik heel erg van Connie Palmen. Ze spreekt langzaam, formuleert zorgvuldig, beweegt rustig en neemt de tijd. Dat is in onze wereld een zegening, dat je daar als kijker bij mag zijn.