Herdenken

Er liepen nogal wat drukke dirkjes rond, in het Parc Darcy in Dijon. Het opperdirkje was gekleed in een militair uniform en wierp voordurend snelle blikken in een zwarte map met veel papier. Daarna begon ze een roedel autoriteiten met tricolore sjerpen, hoge petten met klep en goudgalon, baretten met rode pompon, hoedjes met en zonder veren, chromen helmen met en zonder speerpunten, tricolore coquardes en ja, ook enkele in galauniform, letterlijk op hun plek te zetten voor de protocolair correcte begroeting van een autoriteit met nog net wat meer autoriteit. Toen die na de begroeting allemaal op een prominente plek waren gaan staan, kon de ceremonie beginnen met het voorlezen van al hun namen en functies. We keken enigszins geïmponeerd naar de situatie waarin zich flink wat Fransen even een Macron mochten wanen. Liberté, Egalité en Fraternité waren ook dankzij hen ruim voorhanden. Ondertussen waren de onderdirkjes druk met het regisseren van kinderen en jongeren die af en aan liepen voor het voorlezen van teksten die we niet verstonden want te zacht, te snel of gewoon omdat ze in het Frans waren. We konden evenwel vermoeden dat ze ons mee terugnamen in de geschiedenis en naar een mooie toekomst; naar de bezetting, het herwinnen van de vrijheid, de verloren levens en het koesteren van nagedachtenis en leven in vrijheid. Daarna werd bloemstuk na bloemstuk door schoolkinderen van dienst aangedragen en door de autoriteiten aan de voet van een grote plaquette gelegd. En toen zong het koor van de opera van Dijon nog de Marseillaise. Ja, dan word je je als nederige lagelander wel even heel erg bewust van hoe Fransen zichzelf kunnen optillen in hun zelfbewuste grootsheid. Allez, tot zover het badineren. Het was al met al een indrukwekkende viering, daar in Parc Darcy in Dijon, vandaag 80 jaar bevrijd. Vanmiddag gaan we naar een expositie over hoe de inwoners van Dijon de Tweede Wereldoorlog zijn doorgekomen. Of niet …….