Fonteinen

Ik moet even bij de winkel voor gehoorapparaatjes zijn. De accu van het ene loopt sneller leeg dan die van het andere. Het is niet ver lopen. Het is langs de slijter, de bank, de schouwburg, de bioscoop, over het plein en langs de terrasjes. En dan ben ik er al. De zon schijnt voluit, er zijn geen wolken, het is warm. Eindelijk weer eens. Maar, de vakantie is voorbij. Op de terrassen zijn de meeste stoelen leeg. Dat was enkele weken geleden wel anders, ondanks het mindere weer. Er is één terras waar het altijd druk is. Het etablissement dat het exploiteert is om de een of andere reden populair. Er staan altijd rollators. Zou er een relatie zijn? Geen idee en ik wil het ook helemaal niet weten. De fonteinen op het plein zijn vol in bedrijf. Steeds vaker spelen er kinderen in en om de zuiltjes en zuilen van water. Er liggen er nu zelfs een paar op handdoeken te zonnebaden. Op de banken zitten moeders met tassen. Ze zijn druk met dingen op hun mobiele telefoons en houden vanuit hun ooghoeken de kleintjes in de gaten. Op het terras van de schouwburg aan het plein zitten onder de grote luifel de mensen aan de witte wijn, mensen die op zomaar een zonnige woensdagmiddag de tijd hebben of nemen om van het leven te genieten. Als ik terugloop is er niets echt veranderd. Het is hier nu, in deze warmte, precies als onder de Franse zon. Het is warm, als je eenmaal zit, zit je, en als je beweegt ligt het tempo laag en wat niet per se moet, dat moet dus niet.