Feesten

Ach ja, toen waren we nog jong. Ze waren elkaar tegengekomen op het plein in het dorp. Het was er druk, het was er lawaaierig, het was er een en al plezier, het was er carnaval. Ze hadden er niet kunnen bijpraten. Dus nu stonden ze aan de bar van het plaatselijke hotel dat ook tijdens deze vijf dagen rust beloofde aan wie er over de drempel stapte. Ja, toen waren we nog jong, zei Walter. Ze hadden inmiddels wat gedronken, al wat meer dan eigenlijk goed voor ze was. Vroeger, dacht Henk, vroeger duurde het zeker een pilsje of vijftien, zestien, zeventien voordat het theewater begon te koken, nu kwamen de eerste luchtbelletjes wat sneller. Het beste – of beter het belangrijkste – van wat ze elkaar te vertellen hadden was inmiddels wel al gezegd. Ze waren er niet vrolijker van geworden. Want de oudste zoon van Walter zat in de schuldhulpverlening – en niet als hulpverlener – en zelf zat Walter tegen een burn-out aan. En hijzelf was net gescheiden van Aleid. En een nieuwe liefde van zijn leven had zich nog niet gemeld. Het hield allemaal even niet over. Stonden ze een uur geleden nog onwetend van elkaars aanwezigheid eindelijk even uit de beklemming van hun kommer en kwel te feesten, nu stonden ze licht in het hoofd al bijna doodop tussen steeds langere stiltes door het gesprek een beetje op gang te houden. Weet je nog, zei Walter en hij keek daarbij wat treurig uit zijn ogen, weet je nog dat we vroeger, als we het met alles gehad hadden, dat we dan dat nummer van Bob Dylan draaiden. Dat nummer dat zo eindeloos doorging. Ik denk dat het op Blond on Blond stond. Of staat. Daar staat het natuurlijk nog altijd op. Op dat album. En dan nog een keer en nog een keer. Maar hoe heette dat nou, Henk? Ik denk, ik denk, zei Henk, ik denk dat je Sad Eyed Lady Of The Lowlands bedoelt. Wacht. Henk greep in de binnenzak van zijn piratenjasje naar zijn smartphone en schoof het ooglapje voor zijn linkeroog op zijn voorhoofd. Anders herkent het ding me niet, zei hij. Hij tikte op het scherm en even later begon Dylan zijn stem over de trage, melodie te slepen. Ja, zei Walter, dat is het.