Eer

Vanavond zat Ronald Plasterk bij Pauw aan tafel. Hij is, hoe dan ook, de minister-president die Nederland nooit gehad heeft. En, hij kan ook de beste burgemeester-in-oorlogstijd zijn die Nederland nooit gehad heeft. Nu staat Dick Schoof aan de lat voor het opstrijken van die eer. Nou ja. Eer. Even terug naar Plasterk. Terwijl ik naar dat interview zat te kijken dacht ik: Nou zit daar Plasterk bij Pauw op de martelstoel, Pauw beent hem reepje vlees voor reepje vlees – pulled meat – uit over details waarin maar weinig mensen die twee nog kunnen volgen. Ik zat erbij en ik keek ernaar. Dat klinkt dom maar dat is het niet. Ik begrijp best dat Pauw prooi ruikt, want Pauw ruikt altijd prooi, zo is Pauw en dat gaat nooit over, en ik begrijp ook dat Plasterk met al zijn ambitie maar ook met alles wat in de media gepubliceerd is toch nog vlekvrij door wil in het leven. En die combinatie is de gedroomde mix die leidt tot aandacht en mogelijk ook ophef en/of serieuze analyse voor de happy few. Maar of de kijker naar Sophie en Jeroen hier nou op zat te wachten? Ik weet het niet maar neig naar: Ik betwijfel het.