Dekbedovertrek

Nee, we hebben genoeg lampen. We liepen door IKEA. Dat wil zeggen, we wisten precies wat we nodig hadden en daar moesten we voor in de hal met de hoge stellingen zijn. Met de nummers 9 en 14. Maar in de auto had ik El gevraagd of we de kortst mogelijke weg naar 9 en 14 zouden nemen of op ons gemak langs en door de kijkdozen zouden scharrelen. Het werd op het gemak. En we waren aangekomen op de grens naar de afdeling licht. Althans ik, El was even achtergebleven. Het echtpaar dat genoeg lampen had, liep schuin achter me. Het klonk althans als een echtpaar. En als een echtpaar met al enige geschiedenis. Je kunt niet genoeg licht hebben in het leven, zei de man. Ja, licht, en in het leven, maar lampen heb je ooit genoeg, in het huis, rond het huis en in de tuin, zei de vrouw. Ik had sterk de neiging even om te kijken om te zien hoeveel geschiedenis het kon zijn maar ik kon me bedwingen. Ik vroeg me af wat de man gezegd had terwijl die twee de afdeling beddengoed hadden betreden. Ik moest grinniken. IKEA als platform voor filosofische bespiegelingen. Het gesprek achter me viel stil. Ik dacht: Oeps en …… oh ja, batterijen! Scharrelen is ….. kijk naar de kip. Of vogels in het algemeen. Of dieren. Ze doen maar wat. Wat kom je tegen, wat valt je in, wat zie je, kun je er wat mee? Mijn aandacht was dus opeens bij de schappen met batterijen . En daar was El ook weer. Zo, vroeg ik, dat dekbedovertrek, waarom hing dat daar niet? Uitverkocht? El: Nee, omdat het voor kinderen is, Dus je kunt dat alleen bij IKEA Kinderland scoren. Maar ik heb gezegd dat me dat niets kan schelen, voor kinderen. En ook dat het een stuk terug is in de doolhof en dat ik vandaag niet helemaal terugloop voor die overtrekken. Goed idee, dacht ik. En, ging El verder, het meisje waaraan ik vroeg hoe dat zat, met dat dekbed, wilde het ook wel hebben. Zo leuk, zei ze, maar het is er niet in tweepersoons. En het duurt nog wel even voordat ik mijn vriend zover heb dat hij ook wil overstappen op twee eenpersoons. Altijd vechten om het dekbed dat heb ik nu al gehad. En ik heb haar gelijk gegeven, zei El. Dat kon ik begrijpen. Na 55 jaar.