Met dit gedicht deed ik mee aan schrijfwedstrijd De Raadselige Roos van Literair Café Venray. Het kon er geen potten breken.
daar staat ze, op de dijk
ze kijkt stroomop
de wind rolt over rimpelwater
het sneeuwde ooit – dan
vrij en wild en ongeremd
springt het van steen op steen
juicht tegen helder blauw,
laat het zijn druppels vangen
ze nam ze mee
ze draagt ze in haar hart
ze laat ze vrij
daar staat ze, op de dijk
ze kijkt stroomaf
de wind rolt over rimpelwater
het speelde ooit – dan
rustig, kalm en zonder haast
zoekt het van dag op dag
de luwte van een trage stroom,
wil het een zachte bedding