Batterijen

We hadden een politieauto – speelgoed, speelgoed …. – gekocht voor de kleine en dat hadden we niet moeten doen. Niet zozeer vanwege de kleine als wel met het oog op het toekomstig welzijn van de kleine. De kleine was er namelijk heel blij mee. De auto had een blauw zwaailicht en een loeiende sirene. Dat was kicken voor de kleine. Speelplezier voor drie! Minder is dat die politieauto een goedkoop product uit China is. Dat bleek al snel. Toen gisteren de kleine met de politieauto aan het spelen ging: geen sirene, geen blauw zwaailicht. Nou, zei El, dan zullen de batterijen wel leeg zijn. Oké, zei de kleine en ging verder met spelen. Ik vroeg me af of het inderdaad de batterij of batterijen waren. Nu al leeg? De politieauto had twee weken lang alleen maar geparkeerd gestaan. Niemand had hem nog aangeraakt. Het kon natuurlijk, dat de batterij(en) leeg was/waren, want we hadden hem/ze niet moeten activeren. Er zat geen aan/uitknopje in het chasis of elders. En we hadden ook geen contactverbrekende folie hoeven weg te trekken. Hij/ze had/hadden sinds hij/ze in China in de auto gestoken was/waren langzaam leeg kunnen lopen. Maar, het zou wel heel toevallig zijn als de batterij of batterijen na een lange reis uit China, voortdurend stand by, precies tussen verkoop in Nederland en twee weken later leeg bleken. Toch?

Houd trouwens rustig op met lezen als het je verveelt. Dat kan ik begrijpen.

Maar goed, het kon, dus het was zaak op zoek te gaan naar (een) nieuw(e) pakketje(s) met energie. Om een en ander te kunnen ckecken. Voor de kleine hoefde het dus niet per se, maar als opa nou zo graag wilde weten hoe het zat, nou, dan was dat wat hem betreft ook wel oké. In de auto bleken onder een klein klepje drie knoopcelbatterijen van het type LR44 te zijn gestoken. Geen idee of die erg gangbaar en dus makkelijk verkrijgbaar zouden zijn. Hadden we die auto wel moeten kopen? Plezier voor drie, batterijen: na twee weken als sneeuw voor de zon. Plus waarschijnlijk geproduceerd in een met staatssteun gefinancierde sweat shop in China. En ook milieu- en toekomsttechnisch was de aankoop voor de kleine geen echt succes geweest. Want plastic. De laatste winkel die ik aandeed was de BLOKKER! Uitgerekend de BLOKKER! Wat moeten we in Nederland zonder de BLOKKER? Daar schoof ik voor vier onooglijke knoopcelletjes een waar godsvermogen over de toonbank – tweederde van de aankoopprijs van de politieauto – om de komende dagen uit te kunnen zoeken of het mankeren van sirene en blauw zwaailicht inderdaad het gevolg is van een gebrek aan energie. Ik laat het je weten.